Mijn werk gaat heel vaak over verlies, pijn, dood…
Berlinde de Bruyckere
Tom Kiel (Kielverhalen) maakte een korte video-impressie over de plaatsing van het kunstwerk.
En… Berlinde komt zelf ook aan het woord.
Klik hier voor meer video’s.
In een afgesloten ruimte aan de Vismarkt toont Berlinde De Bruyckere (Gent, 1964) het beeld van een gestorven veulen. De tafel waarop het dier gelegd is roept de associatie op met een altaar, zoals het huisje en de aansluitende zuilenrij een theatraal karakter hebben gekregen. Met het veulen, een offerdier, in de hoofdrol.
In het werk van Berlinde De Bruyckere raken leven en dood, bloei en verval altijd aan elkaar. Met dode paarden, oude, gerafelde dekens en verwelkte bloemen maakt zij die existentiële kant van het leven voelbaar. Het zijn metaforen voor het menselijke lot van onvermijdelijke vergankelijkheid die ook schoonheid en troost te bieden heeft.
In a closed area at the Vismarkt, Berlinde De Bruyckere (Gent, BE, 1964), exhibits the figure of a dead foal. The table upon which the animal is laid brings to mind an altar, just as the little house and the adjoining arcade have acquired a dramatic atmosphere. With the foal, a sacrifice, in the principal role.
In Berlinde De Bruyckere’s work, life and death, blossom and decay, exist side by side. With dead horses, ragged old blankets and wilted flowers, she makes that existential part of life tangible. They are metaphors for the fate of inevitable mortality that can also offer beauty and consolation.
In einem geschlossenen Raum am Fischmarkt zeigt Berlinde de Bruyckere (Gent, 1964) die Skulptur eines verstorbenen Fohlens. Der Tisch, auf dem das Tier liegt, lässt an einen Altar denken, während die Szene dem Häuschen und der angeschlossenen Säulenreihe einen theatralischen Charakter verleiht, mit dem Fohlen als Opfertier in der Hauptrolle.
In dem Werk von Berlinde De Bruyckere liegen Leben und Tod, Blüte und Verfall immer nah beieinander. Mit toten Pferden, alten, verfransten Decken und verwelkten Blumen macht sie die existenzielle Seite des Lebens spürbar. Es sind Metaphern für das menschliche Los der unvermeidlichen Vergänglichkeit, die auch Schönheit und Trost bieten kann.
